“Kadın Portresi” (1865-66) Giuseppe Abbati tarafından yapılmıştır. Tablonun sergilendiği Palazzo Pitti, Macchiaioli hareketinin tipik bir örneğidir.
Bu tablo, Giuseppe Abbati tarafından yaratılmıştır—yağlı boya, ahşap üzerine, söylendiği gibi—Floransa’daki Palazzo Pitti’de korunmaktadır. 1865 ve 1866 yılları arasında yapıldığı tahmin edilmektedir. Bir kadın ayakta duruyor. Sol tarafa bakıyor. Bu tür eserleri sıkça görüyoruz ve sanatçının sadece güzelliği aradığını düşünüyoruz. Ancak bana kalırsa, bu eser güzelliğin ötesinde, esas olarak… nasıl ifade etsem… formun gerekliliğine odaklanıyor. Bu, eski bir el yazması veya bulunan bir deniz kabuğu gibi bir tanıklık; kadınların yaşamını düzenleyen yasaların bir belgesi. Siyah giysi. Duruş. Sessizlik. Bunlar, basit bir sanatın ötesinde bir tarihtir.
Siyah Giysinin Egemenliği: Erdemin Formu mu?
Acaba bu kadın yas mı tutuyor? Yoksa tüm burjuva kadınlar her gün böyle mi giyinmeliydi? Giysisi, tablonun neredeyse yarısını kaplıyor ve Abbati bunu ağır, neredeyse katı bir şekilde, siyah taş gibi bir heykel gibi tasvir etmiş, ince veya hafif bir kumaş hissini aşarak. Işık onu geçemiyor. O dönemin erkekleri, Macchiaioli olarak adlandırılanlar, anın gerçeğini arıyorlardı—ışık ve gölgenin “lekesi” (macchia). Ancak burada leke bir hapishaneye dönüşüyor. Baş küçük görünürken, beden giysilerin altında büyük, sanki gizlenmiş. O kırmızı, belki bir kitap, belki bir kumaş tutuyor. Çok büyük bir fark yok. Siyah hâkim.
Oturma Yeri ve Eşyalar
Yanında basit bir ahşap oturma yeri var. Kadın onun yanında duruyor, ayakta kalıyor. Bu oturma yeri, soluk rengiyle, elbisenin büyük siyahı ile zıtlık oluşturuyor ve bu zıtlık… belki de kamusal form ile özel yaşam arasındaki farkı ifade ediyor. Oturma yeri, ev eşyası, alçakgönüllü, işlevsel bir nesne; oysa kadın, elbisesiyle evin içinde bir kamusal anıt gibi duruyor. Arka planda, bir ocak üzerinde birkaç küçük eşya var. Ekonomik eşyalar. Ama kadın onlara bakmıyor. Başka bir yere dalmış.
